Strona:PL X de Montépin Tajemnica Tytana.djvu/351

sam pan uznać będziesz się widział zmuszonym, że to nie są wcale żadne błahostki! za to ręczę!
 — Kiedy tak to wchodź że pani i powiedz co ci na sumieniu cięży!...
 Dama do towarzystwa przestąpiła próg pokoju i powiodła oczyma dokoła.
 — Czekam!... — rzekł właściciel zakładu.
 — Nikt nas nie może słyszeć?... — spytała wdowa.
 — Nikt...
 — Pozwól pan, że drzwi na klucz zamknę...
 — Ależ na co?...
 — Nie można przecież żeby nas zastano razem samych.... Sam na sam z panem skompromitowało by mnie, a ja dbam o moją opinję więcej niż o moje życie!... Jestem podobną do białej gołąbki!... Jedna plama, dla mnie, byłaby śmiercią!
 Pan Verdier ruszył ramionami.
 — Stara warjatka!... — mruknął przez zęby.
 Pani Blanchet zamknęła drzwi na dwa spusty, usiadła w fotelu i przyjęła postawę, która jak jej się przynajmniej zdawało, odznaczała się wdziękiem i godnością zarazem.
 — Kiedyś mnie pan powołał na łono swego ogniska domowego — zaczęła z deklamacyą — dla objęcia zaszczytnych, chociaż słabo wynagrodzonych obowiązków damy do towarzystwa panny Lucyny Verdier, pańskiej córki, zasiągnąłeś pan wiadomości o mnie, i głos ogólny w całej części miasta, powiedział panu, że byłam osobą szanowaną i uczciwą, godną zająć to trudne stanowisko...
 — Cóż u diabła!... To się przecie samo przez się