Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/793

 — A! wiodę życie rozkoszne! — odrzekł Soliveau — gram zapamiętale!
 — Jesteś więc niepoprawnym...
 — Cóż chcesz? Jedni lubią kobiety, drudzy podróże, inni zbieranie fatałaszków, albo kosztownych szpargałów; ja lubię grę! To jedno jest mnie tylko w stanie rozweselić...
 — I rzecz naturalna... przegrywasz?
 — Omyliłeś się... wygrywam właśnie.
 — Dużo?
 — E!... tak... niewiele. Mądrzejszy jestem wszakże niż kiedyś... Nie zapalam się już... gram z pomiarkowaniem... z rozwagą, jak człowiek baczny przedewszystkiem na swój własny interes.
 — Wkrótce więc zostaniesz może bogatym?
 — Głupie zapytanie!... Gram dla zabawy, a nie zbogacenia się. Zresztą, na co mi bogactwo, gdyś ty bogatym, mój drogi kuzynie! Ale... co do tego właśnie, miałem pisać do ciebie, byś mi nadesłał z góry jednomiesięczną mą płacę.
 — Wyliczę ci ją dziś, jeśli zechcesz?
 — Wybornie! mocno ci będę obowiązanym.
 — Pewien szczegół jednak zastanawia mnie... — rzekł Harmant.
 — Cóż takiego?
 — Dlaczego wygrywając, potrzebujesz zaliczki odemnie?
 — Życie posiada tajemnice, których zgłębiać nie należy — rzekł łotr z powagą.
 Prowadząc powyższą rozmowę, Owidyusz zajadał żarłocznie, podczas kiedy milioner przeciwnie, zaledwie potraw kosztował.
 — Ach! ale dlaczego ty nie jesz? — pytał, spostrzegłszy to, Soliveau. — Czyliż, do czarta! znów pojawiło się coś na twej drodze?
 Harmant rzucił okiem na drzwi gabinetu, upewniając się, czy były szczelnie zamknięte, a potem, nachyliwszy się ku swemu towarzyszowi wyszeptał zcicha: