Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/472

 — Ha! muszę więc zrobić... — rzekło dziewczę.. — Czy trzeba będzie zawieźć tę suknię jak ostatnim razem?
 — Ma się rozumieć... pojadę z tobą... tak rozporządziła właścicielka magazynu.
 — I znów będziemy się tak obawiały jak wtedy, na tej pustej drodze, wśród nocy...
 — Zaśpiewamy sobie dla rozweselenia.
 — Ha! i cóż począć, skoro koniecznie potrzeba! Objaśnij mnie pani, jak ma być ta suknia zrobioną i pokaż mi garnirunki.
 Amanda, rozwinąwszy pakiet, poczęła tłumaczyć wszystko szczegółowo.
 — Rozumiem — mówiła Łucya — zaraz się do tego zabiorę.
 — Pamiętaj, że masz pojechać pojutrze dla przymierzenia.
 — Nie zapomnę.
 — A w sobotę na godzinę dziewiątą suknia ma być gotową. Lecz gdzież się spotkamy?
 — Nie w pracowni, to niepodobna. Zaledwie będę miała czas zjeść śniadanie... Oznajmij to naszej zwierzchniczce.
 — Zatem tu wystąpię po ciebie. Do widzenia, Łucyo!
 — Do widzenia!
 Amanda wyszedłszy, szybko zbiegła ze schodów. Soliveau, pogrążony w głębokiem rozmyślaniu, drgnął, skoro nagle otwarła drzwiczki powozu.
 — Pan spałeś? — zawołała Amanda, siadając obok niego.
 — Przymknąłem oczy umyślnie, ażeby cię ujrzeć w marzeniu...
 — A! jak to uprzejma, jak miła odpowiedź, jesteś w rzeczy samej pełnym grzeczności człowiekiem. Lecz odwieź mnie tam, zkąd przywiozłeś.
 W pół godziny później Amanda wchodziła do magazynu pani Augusty, umówiwszy się z Owidyuszem na spotkanie w wieczorowej godzinie.