Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/407

 — Jakto? — zapytał Garaud.
 — Zmuszony jestem zasmucić pana odmową...
 — Bezrozumną, nie opartą na żadnej słusznej zasadzie! — zawołał przemysłowiec.
 — Przeciwnie... na najsłuszniejszej z pośród tych, jakie istnieją... Sercem mojem już rozporządzać nie mogę...
 — Kochasz więc kogoś?..
 — Tak, młode dziewczę, którę przyrzekłem zaślubić... i nic w świecie nie znagli mnie do złamania tej przysięgi!..
 — Dziewczyna bez majątku zapewne...
 — W rzeczy samej, jest ona ubogą.
 — Mój Lucyanie... miłość przemija... pieniądz pozostaje.
 — Miłość moja dla niej nigdy się nie zmieni, majątek jest dla mnie niczem, wobec rozkoszy serca.
 — Rozmyśl się...
 — Rozmyślanie nie zmieni mego postanowienia...
 — Wspomnij, że Marya cię kocha...
 — Wszakże pan powiedziałeś przed chwilą: Miłość przemija...
 — Ach biedne to dziecię jest silnie zagrożonem... ona może umrzeć wskutek twej odmowy...
 — Skromność nie pozwala mi w to wierzyć... Błagam cię panie, nie nalegaj więcej!
 — Nie będę nalegał... ale powtarzam, rozważ to dobrze... Całą swą przyszłość stawiasz na kartę... pamiętaj!
 Lucyan podniósł się z krzesła.
 — Zastanów się — powtórzył znacząco Harmant.
 Młodzieniec skłoniwszy się, wyszedł.
 Skoro drzwi zamknął, Garaud zaczął przebiegać gabinet szybkiemi krokami.
 — Kocha więc... — mruknął ponuro — kocha ubogą dziewczynę bez majątku. Nie chce zaślubić mej córki... a ta jego odmowa śmiercią stać się dla niej może! Nie, nie. — zawołał po chwili milczenia — tak nie będzie... nie... nigdy! Pierwszeństwo mej córce... ona przed innymi! Tę kobietę, która