Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/198

 Gilbert położył na poduszce bladą głowę, którą uniósł na chwilę.
 Wtedy dopiero poraź pierwszy przyjrzał się wychudłej twarzy biednej męczennicy; dreszcz wstrząsnął jego ciałem; dwie grube łzy stoczyły się po policzkach.
 — Żyjący portret Joanny, mówił zbyt cichym głosem, aby go można usłyszeć.
 Raul widział łzy doktora.
 Oszalały z przerażenia, schwycił go za rękę, i zbliżając usta do jego ucha zapytał:
 — Płaczesz!.. więc ona jest zgubiona? Gilbert podniósł głowę, otarł oczy i odpowiedział:
 — Uratuję ją.
 — Czy na prawdę?
 — Tak, jeżeli nauka nie jest próżnem słowem. Konwulsye, które rzucały ciałem Genowefy przed chwilą, ustały w zupełności.
 Twarz młodej dziewczyny wyrażała spokój.
 — Co teraz uczuwasz moje dziecko? zapytał doktór Gilbert.
 — Czuję niewysłowioną ulgę... odrzekła chora. Ogień który mnie palił, zagasł. Zdaje mi się, że serce nie bije mi już tak mocno, i bicie to nie jest już tak bolesne.
 — Jest to rozpoczynające się uzdrowienie.
 — Więc mnie pan wyleczysz?
 — Teraz odpowiadam za twoje życie.
 Genowefa słabo się uśmiechnęła i wyciągnęła rękę, którą Gilbert schwycił i uścisnąwszy tę rękę prawie przezroczystą, palącą od gorączki, w swoich drżących dłoniach, uczuł w całem swojem jestestwie jakby uderzenie stosu elektrycznego.
 — Musimy się śpieszyć, rzekł opanowując wzruszenie, jakkolwiek ono było gwałtowne. — Potrzebuję zadać ci kilka pytań, odpowiesz, nieprawdaż?
 — Odpowiem panu jak najchętniej.
 — Nazywaj mnie swoim przyjacielem, moje dziecię, proszę cię o to.
 — Dobrze mój przyjacielu.
 Słysząc te słowa: mój przyjacielu, radość nie do wysłowienia ogarnęła serce Gilberta.
 — Od jak dawnego czasu, doświadczasz tych bolesnych palpitacyi?
 — Od dziesięciu albo dwunastu dni.
 — A tę miksturę, rzekł, wskazując na flaszeczkę przyniesioną z dołu, od jak dawna zadają ci?
 — Od ośmiu dni.
 — Ile dają ci na dzień łyczeczek?
 — Z początku dawano mi jedną, teraz dwie.
 — Dwie odkąd?
 — Od trzech dni.
 Gilbert w myśli uczynił szybki obrachunek.
 — To co przyjęła, wystarczyłoby na zabicie jej dwa razy, rzekł do siebie. — Cierpieć będzie długo z przerwami, ale ocalę ją.
 Potem rzekł głośno:
 — Dobrze więc, moje dzieko, to wszystko czego się chciałem dowiedzieć o twojej chorobie.
 — I sądzisz pan zawsze, że wyzdrowieję? zapytała Genowefa.
 — Więcej aniżeli kiedykolwiek, a raczej jestem tego pewny.
 — I cóż mam robić?
 — Słuchać moich poleceń.
 — Słuchać ich będę, przyrzekam.
 — Jutro wieczór przyniosą ci zapewne znowu miksturę... Wypijesz ją jak zwykle, ale jak tylko znajdziesz się sama, weźmiesz jeden łyk tego lekarstwa, które ci przed chwilą dawałem. O to flaszeczka... Miej ją zawsze blisko siebie w takiem miejscu, żeby nikt jej nie mógł spostrzedz.
 Genowefa wzięła flaszkę i włożyła ją pod po duszkę.
 — Tu jej nikt nie zobaczy.
 — Jeszcze jedna rzecz... mówił dalej Gilbert, powiedz mi szczerze, czy masz wielkie zaufanie do pani de Garennes?
 — O! tak, mój przyjacielu! zawołało dziewczę z wyrazem głębokiego przekonania. Ona jest tak dobra, tak pełna czułości dla mnie, okazuje mi to swoją nieustanną pieczołowitością.
 — A jej syn Filip, co o nim myslisz?
 — Od czasu jak mu dałam do zrozumienia, że nie życzę aby się mną zajmował, nie mogę jak tylko go pochwalić.
 — Więc Filip de Garennes mówił ci o miłości?
 Młode dziewczę zarumieniło się.
 — Tak, mój przyjacielu, odpowiedziała, ale je go starania nie miały w sobie nic złego. — Chciał mnie zaślubić.
 Gilbert rzucił okiem na pana de Challins, który pozostał milczący.
 Genowefa mówiła dalej:
 — Pani de Garennes, dała mi wielki dowód szacunku, nie sprzeciwiając zamiarom syna.
 — Czyż pochwalała je.
 — Tak, a nawet usiłowała zwalczyć mój opór...
 — Któż cię umieścił w charakterze panny do towarzystwa u baronowej?
 — Mój brat.
 — Jak się twój brat nazywa?
 — Julian Vendame.
 — Julian Vendame!! powtórzył doktór Gilbert przytłumionym głosem... Więc to twój brat, Julian Vendame umieścił cię tu?
 — Tak, mój przyjacielu.
 — Jakimże sposobem znajduje się on w stosunkach z panną de Garennes?
 — Sposobem najprostszym w świecie, ponieważ służy u pana Filipa de Garennes, pokładającego w nim całkowite zaufanie.
 — Służącym Filipa!! zawołał doktór. — Wszystko się wyjaśnia.
 — Cóż takiego? zapytała Genowefa.
 — Nic, nic, moje dziecię... A zatem ty nazywasz się Genowefa Vendame?
 — Tak mój przyjacielu.
 — Byłaś wychowaną w Nanteuil-le Haudoin?
 — Jestem nawet tam urodzoną, jak mi moi rodzice mówili.
 — Nie masz siostry?
 — Miałam siostrę, ale umarła.
 — I nazywała się?
 — Teresa.
 — A czy prócz twoich rodziców, nie ma innych Vendamow w Nanteuil-le-Haudoin?
 — Nie ma, mój przyjacielu.
 Doktór patrzał na Genowefę — swoją córkę, ze wzruszeniem łatwiejszem do zrozumienia, aniżeli do opisania.