Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/167

XXXVI.

 Pani de Garennes, wzięła lornetkę, zbliżyła ją do oczu, i poznała również syna i siostrzeńca.
 — Ależ moja droga, zawołała, masz bystry wzrok! Zresztą w twoim wieku, nic dziwnego.
 Wstała.
 Genowefa uczyniła toż samo, ale nie bez trudu.
 Czekały stojąc nieruchomo.
 Im więcej zbliżali się goście, tem bardziej młode dziewczę czuło się omdlewającem.
 — Zdradzę się, jeżeli nie potrafię ukryć wzruszenia — myślała.
 I z tą siłą woli, jaką umiała znaleść w sobie niekiedy, biedna dziewczyna potrafiła przybrać pozorny spokój.
 Wicehrabia i baron zbliżali się ciągle.
 Nie spostrzegli jeszcze dwóch kobiet.
 Wtem baronowa postąpiła kilka kroków naprzód, zaczęła powiewać chustką i wołać:
 — Filipie! Filipie!
 Dwaj kuzynowie nagle odwrócili głowy w stronę skąd głos przychodził.
 Jednocześnie obadwaj poznali baronowę i jej pannę do towarzystwa, lecz odległość była zbyt wielką, aby dostrzedz zmianę w powierzchowości młodej dziewczyny.
 Powiewali chustką, tak jak to uczyniła baronowa, i przyśpieszyli kroku.
 Raul patrzał się tylko na Genowefę.
 Skoro dostatecznie się przybliżył, aby rozróżnić jej rysy, ogromnie się zadziwił i zadrżał.
 — Mój Boże! zapytał Filipa z przerażeniem, cóż się to stało pannie Genowefie?
 Baron uczynił toż samo co i jego kuzyn spostrzeżenie.
 — Nie wiem, rzekł — zapewne jest cierpiącą.
 Pan de Challins poczuł dreszcz przebiegający go po ciele.
 Przebył szybko odległość dzielącą go od ciotki, i od tej którą uważał za swoją narzeczoną, ta ostatnia powitała go z uśmiechem, w którym malowała się nieograniczona miłość.
 — Witam cię moje drogie dziecko! rzekła baronowa. — Twoja wizyta podwójnie robi mi przyjemność, ponieważ rozweseli być może tę biedną rekonwalescentkę.
 Zwróciła się do młodej dziewczyny, która zdawała się z trudnością stać na nogach.
 — Rzeczywiście, zawołał Raul niezdolny ukryć wzruszenia i niepokoju. — Panna Genowefa wydaje się chorą, tak jest zmieniona.
 — Ah, to nic, panie de Challins, — odpowiedziało dziewczę z nowym uśmiechem, którem u usiłowało nadać wyraz uspokajający, — byłam cierpiącą, to prawda, ale teraz czuję się lepiej... o wiele lepiej... Za kilka dni będę zupełnie zdrowa.
 — I cóż pani jest, panno Genowefo? zapytał Filip z wyrazem czułego zainteresowania. — Wszak starałaś się poradzić na to moja matko?
 Po zamienieniu z synem szybkiego spojrzenia, baronowa odrzekła:
 — Naturalnie moje dziecko, że starałam się, i to ze wszystkich sił. — Po pierwszych zaraz symptomatach niedyspozycyi, zawezwałam doktora Loubet.
 — Cóż on powiedział?
 — Że moja droga Genowefa, dotkniętą jest chorobą serca.
 — Ależ to niebezpieczne! rzekł Raul, głosem złamanym ze wzruszenia.
 — Byłoby niebezpieczne, gdyby złemu na czas nie zaradzono, odrzekła pani de Garennes. Na szczęście tak nie jest... Doktór Loubet, zapisał receptę i ma nadzieję że za kilka dni anormalne te palpitacye ustaną zupełnie.
 Pan de Challins na chwilę nie spuszczał z oczu Genowefy, która zauważyła jego bladość.
 — Doktór ma słuszność, pani, wyszeptała aby uspokoić Raula... Czuję się dziś o wiele zdrowszą, jedynie tylko idąc cierpię cokolwiek, jest to reszta osłabienia.
 Wicehrabia zbliżył spiesznie, aby podać ramię Genowefie i podtrzymywać ją.
 Filip będący bliżej, uprzedził go.
 Odmówić, było niemożliwem.
 Genowefa przyjęła więc ramię Filipa, rzucając spojrzenie pełne żalu na tego, którego kochała.
 Raul zmuszony był podać rękę swej ciotce, i obie pary weszły do parku. Pan de Garennes szedł naprzód prowadząc chorą.
 Widząc ją posuwającą nogami po ziemi z wysileniem, Raul czuł łzy spływające mu po policzkach.
 Otarł je nieznacznie.
 — A więc mój kochany siostrzeńcze, zapytała go baronowa, jakże stoją twoje interesa?
 Musiał oddalić smutne myśli, aby odpowiedzieć.
 — Jesteśmy na dobrej drodze. Filip dokonał cudów, cudów zręczności prawdziwie. — Mam silne przekonanie, że wkrótce, dzięki jemu, odkryjemy prawdziwych sprawców zbrodni, tych co chcieli mnie zgubić.
 — Po śniadaniu opowiesz mi to ze wszelkiemi szczegółami. — Muszę dowiedzieć się o najdrobniejszych szczegółach waszych poszukiwań... Nic na świecie, tyle mnie nie obchodzi, co twoja sprawa, drogi Raulu; ale powiedz mi, ten tajemniczy doktór Gilbert, czy dobrze was przyjął.
 — Bardzo dobrze, obaj z Filipem możemy go tylko chwalić.
 Zbliżano się do willi...
 Genowefa ledwo dyszała...
 Wszedłszy do przedsionka, na wpół zaduszona zmuszoną była upaść na krzesło.
 Baronowa, jej syn i siostrzeniec otoczyli ją.
 — Jesteś pani z pewnością więcej chora, aniżeli to chcesz okazać! zawołał Raul.
 — Nie panie, zapewniam pana — wyjąknęła Genowefa.
 — Zdajesz się pani być bliską zemdlenia.
 — Zwykła palpitacya, zabrakło mi oddechu... To nic...
 — Trzeba zjeść cokolwiek, moje dziecię, rzekła baronowa... Od rana nic w ustach nie miałaś... Śniadanie powróci ci siły... Już późno. Chodźmy do stołu
 Młoda dziewczyna w stała i Filip podawszy jej znowu rękę, zaprowadził do sali jadalnej.
 Raulowi serce się ściskało.
 Stan jego ukochanej Genowefy, wzbudzał w nim straszną obawę.
 Zwolna palpitacye uspokoiły się, i lekki różowy koloryt pokrył wybladłe policzki chorej.
 Śniadanie trwało długo.