Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/60

w nieświadomości, jaka to osoba była w sobotę wieczorem. Czy tej osoby nie widziałaś pani kiedykolwiek przedtem? Nigdy, panie.
 — Czy to był człowiek młody, czy już dojrzały?
 — Dojrzały.
 — A pan Verniere przyjął go uprzejmie?
 — Tak, panie.
 — Wrócimy do tego jeszcze później... Teraz zajmijmy się walką pani z mordercą.. Poznałaś pani, że przyszedł do fabryki przed czterema dniami. Podałaś pani rysopis zbyt niedokładny, ażebym mógł się nim kierować w swych poszukiwaniach, a ponieważ fatalność uczyniła cię niewidomą nie jesteś w stanie poznać zabójcy, gdyby przypadkiem zjawił się w pani obecności.
 — Tak, panie, niestety.
 — Ale — ciągnął dalej urzędnik — wspomniałaś pani o jakimś dowodzie rzeczowym...
 — Tak, panie... i ten przedmiot zastąpić mi zdoła oczy, których nie mam już wcale...
 — Wytłomacz się pani.
 — Najprzód pozwól pan, że zadam ci jedno pytanie.
 — Proszę... O co mnie pani chce zapytać?
 — Czy pan wierzy w sonambulizm?
 — W sonambulizm? — powtórzył Daniel z uśmiechem, w którym przezierał najzupełniejszy sceptycyzm.
 — Tak, panie... Czy wierzysz pan?
 — Suggestya, hypnotyzm, sonambulizm są na porządku dziennym, wiem o tem — odparł sędzia. — Znakomici profesorowie, zapewne szczerzy, twierdzą, że w pe-