Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/420

 — I cóż?
 — W jednym ze starych regestrów, zapomnianych przez Dutaca, znalazłem nazwisko osoby, która kupiła brelok pozostawiony w ręku Weroniki Sollier przez mordercę pana Ryszarda Verniere.
 — Jakże się ta osoba nazywa?
 — Hrabia Henryk de Nayle.
 Daniel Savanne krzyknął z przerażenia:
 — Mylisz się, Berthout — wyrzekł głosem drżącym — mylisz się.
 Agent odpiął surdut i wyjął z kieszeni notes.
 — Oto wyrzekł — dosłowny tekst rachunku, zapisanego w regestrze... który zresztą jest do rozporządzenia pana sędziego.
 I przeczytał:
 „23 stycznia 1859 r. Sprzedano hrabiemu Henrykowi de Nayle staroświecki brelok roboty włoskiej, wyobrażający leżącego lwa, cyzelowanego ze srebra, trzymającego w szponach szmaragd, stanowiący pieczątkę. Przesłano do hotelu Francyi i Anglii przy ulicy Richelieu; dziesięć tysięcy franków.“
 — Widzi pan sędzia — dodał, zamykając notes — że wszelka pomyłka jest niemożebna!..
 Daniel Savanne miał czoło pokryte potem.
 — Czy wiesz pan, kto jest ten hrabia Henryk de Nayle? — zapytał.
 — Nie, panie sędzio.... Ale należy on zawsze do rodziny pana Filipa de Nayle, pasierba pana Roberta Verniere... To mi się wydaje nawet dość prawdopodobne.