Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/386

 Właśnie znajdował się mańkut i Berthout w tej chwili naprzeciw sztachet willi Kasztanów.
 — Tak, to tutaj — rzekł inspektor policyjny. — Dzięki twemu pomysłowi, przyjacielu Magloire, wyszukaliśmy gniazdo.
 Magloire zawołał:
 — Marto! Marto!
 Dziecko odpowiedziało:
 — Magloire... Do mnie, Magloire!
 — Odwagi!.. Jesteśmy tutaj.
 I lewą ręką zaczął gwałtownie dzwonić u drzwi.
 — A! — rzekł Berthout — to zupełnie zbyteczne zrywać dzwonek! Gdyby tam kto był, prócz dziecka, nie pozwolonoby mu było wołać i śpiewać.
 — Tak, więc co robić?
 — Trochę gimnastyki.
 Nadeszli i agenci.
 Na rozkaz inspektora, jeden z nich przelazł sztachety i otworzył je potem z zewnątrz.
 Magloire wbiegł do ogrodu, a potem pobiegł do domu.
 Marta, widząc go, klaskała w ręce i wołała:
 — Jestem, moja pieszczoszko — rzekł — tylko chwilkę cierpliwości.
 Ale drzwi willi były zamknięte.
 Pod wspólnym jednak naporem czterech agentów, wreszcie ustąpiły.
 Wejście było wolne.
 — Ty, Magloire do małej — rzekł inspektor — a my tymczasem zrobimy rewizję w domu.