Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/352

 — Teraz milczenie rozkazał urzędnik niewidomej. — Puzwól mi mówić... I ty, moja pieszczoszko. — dodał, zwracając się do Marty — ani słowa.
 — O! panie! — oddarła z dziecinną dumą córka Gabryela Savanne — ja potrafię milczeć. Tajemnicę zachować tak dobrze, jak babcia!
 Drzwi od gabinetu otworzyły się.
 Henryk wrócił, przyprowadzając przełożonego kliniki.
 Ten wykrzyknął ze ździwienia, zobaczywszy ociemniałą.
 — Czyżbyś się pani namyśliłà wreszcie — rzekł — i zgadzasz się na uleczenie?
 — Tak, panie... — odpowiedziała Weronika.
 — Wybacz, mój przyjacielu — rzekł Daniel — żem cię wezwał do siebie... Ale czy nie mógłbyś dziś jeszcze, przed opuszczeniem tego domu, dokonać operacyi na pani Sollier i przywrócić jej wzrok choćby na kilka chwil?
 — Nie, to niemożebne... Trzeba ją poddać przygotowaniom leczenia, a które potrwa około dwóch tygodni, a wtedy będę działał w imię Boże!..
 — Więc pan twierdzi, że za dwa tygodnie będę mogła widzieć? — zapytała Weronika.
 — Tak.
 — A czy pan Savanne może mi powiedzieć, iż to, o chciałam dziś uczynić, będzie możebne i za dwa tygodnie?
 — Postaram się wszelkiemi siłami — odpowiedział Daniel.