Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/306

 — A! to znowu co innego. Wolałbym widzieć oryginał, ale i kopia jest wcale niezła... Cyzeler znał swe rzemiosło...
 — Jak sądzisz? czy oryginał jest bardzo stary?
 Dutac nie odpowiedział nic.
 Teraz cały zatopiony był w badaniu cacka.
 — O! o! rzekł naraz — nie, nie mylę się... ja miałem w swem ręku oryginał tej kopii...
 Berthout podskoczył, jakby pod naciśnięciem sprężyny.
 — Miałeś oryginał w ręku? — powtórzył, niespokojnie.
 — Tak... Jestem tego pewny.
 — Kiedy?
 — O! dawno... Bardzo dawno?
 — No, ale mniej więcej?
 — Dwadzieścia pięć... a może trzydzieści lat temu...
 — Tak dawno!
 — Kupiłem go na wyprzedaży we Włoszech, podczas jednej z moich podróży... Cyzelowanie było przedziwne i śliczny również szmaragd, który zastępuje tu szkiełko kolorowe... Benvenuto Cellini pozostawił we Włoszech uczniów, którzy z ojca na syna szli za jego przykładem... klejnocik, wyobrażający jednego ze lwów na placu św. Marka, musiał być wykonany przed stu laty... Bardzo się zapaliłem do tego przedmiotu i zapłaciłem nawet drogo..
 — Ile?
 — Nie pamiętam już, ale bardzo drogo... Naówczas nie było cyfr, wyrytych na szmaragdzie... Po po-