Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/81

 Fabrycjusz i mały baron przystąpili do okna.
 Na podwórze zajechał amerykan, zaprzężony w cztery przepyszne kare rumaki, ubrane w zaprzęgi z jasnej skóry, przy których wisiały czerwone, safjanowe pasy z grzechotkami.
 Jakiś pięćdziesięcioletni dżentelman, o wystających policzkach i wielkich jasno blond faworytach, z ogromną lornetą, przewieszoną przez ramię zsiadał z wysokiego kozła.
 Dwóch groomów w białych spodniach i botfortach, z założonemi na piersiach rękami, stanęło przed końmi.
 Pascal de Landilly aż krzyknął z zachwytu.
 A że Róża otworzyła drzwi, więc jej zapytał:
 — Do kogo należy ten czarujący ekwipaż, piękna panienko.
 — Do pewnego bogacza z Rosji, takiego bogacza, co ma dziesiątki tysięcy rubli dochodu na godzinę — odrzekła Róża — mieszka w pałacu o pięć czy sześć mil stąd i wynajął przed ośmiu dniami największy apartament na pierwszem piętrze, ażeby się przypatrzeć jutrzejszej egzekucji.
 Zasiedli z powrotem do stołu.
 — Fabrycjuszu — powiedziała, śmiejąc się Matylda — ty napewno posiadasz bogatego jakiego wuja, na którego możesz liczyć.
 — Załóż się, to wygrasz, bo właśnie mam takiego wuja.
 — Naprawdę?
 — Wuja amerykańskiego?
 — Prawdziwie amerykańskiego, bo tam się właśnie znajduje.
 — Czemże jest ten twój wujaszek?
 — Bankierem w Nowym Jorku.
 — Bardzo ładne zającie. Bogaty?
 — Ma pięć albo sześć miljonów przynajmniej.
 — I jesteś jego bliskim siostrzeńcem?
 — Najbliższym, bo jestem synem rodzonej jego siostry.
 — Jeżeli tak, to jesteś jego prawnym sukcesorem.
 — Jedynym.
 — Wiele lat ma twój wuj?
 — Sześćdziesiąt.
 — Czy masz rzeczywiście nadzieje?