Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/720

 — Jeżeli wejdą — pomyślał sobie Bec-de-Lampe — tośmy się złapali... Zaraz zobaczą, że brakuje jednej kraty...
 Ale nie była to wizyta po celach, obchodzono tylko korytarze.
 — Czy śpicie tam? zapytał jeden z dozorców.
 — Nie, panie inspektorze — odpowiedział Fabrycjusz trudnoby było spać na taki czas okrutny.
 — Masz rację...
 Okienko się zamknęło, patrol poszedł sobie dalej.
 Skoro tylko kroki ucichły, trzej bandyci się podnieśli.
 — To prawdziwe szczęście, że tu nie wleźli — mruknął Bec-de-Lampe — drugi raz już nie przyjdą...
 — Gdzie jest sznur?
 — Masz go...
 — Przez ten czas, jak go będę przywiązywał, niech Leclére weźmie metalową szkatułkę i schowa w nią pieniądze.
 — Już to zrobiłem.
 — No, to raz jeszcze spróbować, czy sznur dobrze przywiązany, bo od tego wszystko zależy.
 Wszyscy trzej chwycili się powiązanego prześcieradła i pociągnęli je z całej siły. Sznur się wypręzył i o mało nie pękł, ale węzeł nie puścił.
 — Dobrze — powiedział Bec-de-Lampe — opuszczam go.
 I wyrzucił za okno sznur zaimprowizowany.
 — Przy podobnym wietrze, zejście będzie trochę przytrudne — mruknął La Gourgone.
 — To darmo!... kto nie ryzykuje, nic nie ma! — Nie słychać jeszcze szyldwacha. To właśnie straszna chwila. Na kogo kolej?
 — Wszystko jedno — odpowiedział Fabrycjusz — spieszmy się tylko.
 — Panom zawsze należy się pierwszeństwo! — rzekł Bec-de-Lampe — dobry masz worek, więc wychodź pierwszy...
 Przy pomocy sprzymierzeńców swoich, morderca Fryderyka Baltusa, truciciel Joanny, wysunął się przez otwór nogami naprzód, ujął obu rękami wyciągnięte prześcieradła i rzucił się w próżnię, powierzając się sile węzłów i