Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/715

 — Co to za jedni?...
 — Dwaj kamraci, dwaj tacy sami, jak ja i ty... dwaj przyjaciele... bracia! Trzymają się ze sobą we trzech, jak palce u ręki i razem wyprawią niespodziankę panu prokuratorowi.
 — Ale czy im się uda?...
 — Niezawodnie|!... Zanadto bestje sprytne.
 — Co mam robić? — zapytał Laurent.
 — Czy znasz kawał gruntu, co dotyka do więzienia, a ogrodzony jest parkanem prawie zupełnie spróchniałym?...
 — Znam.
 — Na tym gruncie jest otóż studnia, dotykająca do muru więziennego...
 — Wiem.
 — Jutro punkt o wpół do dziewiątej wejdziesz tam i usadowisz się przy studni.
 — Dobrze.
 — Zaopatrz się przedtem w trzy kompletne garnitury, od butów, aż do kapeluszy, rozumie się, w bieliznę... Ubrania mają być czyste, średnich mieszczan, albo świętujących robotników.
 — Będę miał trzy ubrania... Nie będzie nic brakować... Czy to już wszystko?...
 — Wszystko.
 — Którędy przybędzie pan Fabrycjusz i tamci inni?...
 — Przez studnię.
 — Niemożliwe!... mruknął Laurent.
 — Możliwe i pewne, mój poczciwcze, a tylko potrzeba im suchych ubrań, bo po wyjściu ze studni, będą jak grzanki z zupy wydobyte... No, spełniłem zobowiązania i pójdę sobie, a najem się, jak mi się to nigdy chyba po przyjściu na świat nie trafiło. Dobranoc ci, mój zuchu, życzę ci przyjemnych marzeń...
 Loupiat, powiedziawszy to, zniknął w ciemności, Laurent zaś powrócił drogą do Melun i wszedł do siebie bardzo zadowolony.