Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/706

 — Czy masz wątpliwość jaką?...
 — No, zawsze jestem trochę niespokojny...
 — Ale dowiedziesz im swojego alibi?...
 — Zapewne, że dowiodę, ale ten kopacz prokurator, wsiądzie mi bestja na kark, z powodu trzech wyroków przeszłych... Recydywista ma zawsze zły numer u tych ludzi. Jeżeli zechce utrzymywać, że świadkowie mojej nieobecności są świadkami fałszywymi, to mogą mnie zatrzymać w więzieniu, choć byłoby to bardzo niesprawiedliwe...
 — Powiedz prawdę, nie należałeś do tej sprawy? — zapytał Bec-de-Lampe.
 — Nie należałem, daję na to moje słowo, a w dodatku powiem ci, że kiedy Crochard i Biju kradli kury i króliki w Seine-Pest, ja kradłem kaczki przeszło sześć kilometrów od nich.
 — Powiedz to sędziom! — rzekł, śmiejąc się Bec-de-Lampe.
 Gotowi byliby nie wierzyć. Powinienem był być wypuszczonym natychmiast, skoro jednak odesłali mnie tutaj, to nie dobrze wróży...
 — Masz adwokata?
 — Z urzędu, a wiesz co to warte; ci panowie z urzędu bają zawsze tak, jakby kto pluł do studni, żeby się bańki robiły...
 — Spodziewasz się jednak wykręcić?
 — Mam nadzieję ale pewności żadnej...
 — No — szepnął teraz Bec-de-Lampe — a jeżeli się wywiniesz, czy podejmujesz się pewnego zlecenia?
 — I owszem, jeżeli tylko możebne.
 — I możebne i da ci zarobić sto franków, za kilka słów, które powiesz...
 — Sto franków! — powtórzył olśniony recydywista. — Na prawdę?
 — Słowo honoru!...
 — Coś bardzo mi się to podoba! O co chodzi?
 Bec-de-Lampe pochylił się ku Leupiat i przez chwilę prawił mu po cichu do ucha.