Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/660

 Nadzwyczajna pewność narzeczonego Pauli na Grzegorzu nawet zrobiła wrażenie. Zawahał się w swojem przekonaniu.
 — A jeżeli ten marynarz, ten Klaudjusz Marteau omylił się i w błąd nas wprowadził?...
 Spojrzał na doktora V... i wydawało mu się, że i on także nie zupełnie pewnym jest siebie.
 Fabrycjusz, nie dostrzegając oznak niewiary, nie mógł podejrzewać strasznego oskarżenia, jakiego był przedmiotem. Jego skromne a naturalne zachowanie się powiększało coraz bardziej wątpliwość w umysłach trzech lekarzy. Zbliżył się do Joanny i zaczął się w nią wpatrywać.
 — Zdaje mi się, że od dwóch dni zmieniła się bardzo — rzekł — ale może mi się tylko zdaje...
 — Nic nie zdaje się panu — odpowiedział Grzegorz Vernier — jest istotnie bardzo zmienioną, bo przeszła ciężkie ataki. To, co sprowadziło rozum, mogło łatwo śmierć spowodować.
 — Niebezpieczeństwo już minęło?...
 — Jak się zdaje, nie powróci...
 — Oby Bóg pana wysłuchał! Ciotka śpi w tej chwili?...
 — Śpi, a ten sen, konieczny naszem zdaniem, przedłuży się kilka godzin, pod wpływem narkotyku, domieszanego do napoju.
 Fabrycjusz pochylił się nad chorą i pocałował ją w czoło.
 — Oby Bóg dał, żeby ozdrowienie tej poczciwej duszy jak najprędzej nastąpiło.
 Jedynie przyrzeczenie, dane Grzegorzowi, powstrzymało Paulę od wykrzyku: — Słuchaj, doktorze, słuchaj, co mówi ten, którego posądzaliście niegodnie o zadawanie trucizny Joannie... Postąpiliście nikczemnie i niedorzecznie!...
 Dała słowo, więc milczała. Ale w duszy cieszyła się już triumfem nad oskarżycielami.
 Stary profesor myślał sobie:
 — Albo jest niewinnym, albo jest wyjątkiem pomiędzy potworami...