Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/578

 — Muszę państwa pożegnać — odezwał się Fabrycjusz — mam dzisiaj dużo interesów do załatwienia... minuty mam policzone.
 — A przyjedziesz wieczorem?
 — Z wielką przykrością i tego muszę sobie odmówić.
 — No to do widzenia... do jutra.
 — Do jutra, kochana Paulo... do jutra, panowie...
 Siostrzeniec bankiera miał się już oddalić, gdy miejscowy ogrodnik stanął przed rozmawiającymi.
 — Przepraszam pana dyrektora i całą kompanję, mam powiedzieć dwa słowa.
 — Słucham — odezwał się Grzegorz.
 — Oto znalazłem przed chwilą w okrągłem przejściu... — I mówiąc to ogrodnik wyjął z kieszeni coś bardzo maleńkiego, starannie owiniętego w papier.
 Fabrycjusz zmarszczył brwi, Paula ciekawie słuchała.
 — Co takiego? zapytał Grzegorz pokażno.
 Ogrodnik rozwinął papierek i pokazał mu na ręku brylant, najpiękniejszej wody.
 — Ależ... — wykrzyknęła panna Baltus, zwracając się do Fabrycjusza — to kamień z pańskiego pierścionka!
 Leclére był śmiertelnie blady. Odpowiedział jednakowoż na pozór zupełnie spokojnie:
 — I ja tak myślę...
 A wziąwszy brylant, przyłożył go do pierścionka i obsadził jak najłatwiej.
 Grzegorz zdawał się być wielce zdziwionym.
 — Znalazłeś ten kamień w okrągłem przejściu? — zapytał ogrodnika.
 — Tak, panie dyrektorze, około amfiteatru — odpowiedział ogrodnik.
 Po chwili zastanowienia Grzegorz zwrócił się do Fabrycjusza z zapytaniem:
 — Czy miałeś pan na palcu pierścionek ten onegdaj, kiedyśmy razem chodzili?...
 — Miałem... nie zdejmuję go nigdy... nawet przy myciu rąk...