Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/547

 Druga podróż, odbyta sam na sam z Paulą do Melun, w dziwny sposób zwiększyła jego wpływ na nią. Co godzina zajmował więcej miejsca w sercu młodej dziewczyny. Był przekonany, że wszystko idzie jak najlepiej.
 Grzegorz pozostawił pannę Baltus w pokoju Edmy, a Fabrycjusza zabrał do ogrodu. Chodzili pod wielkimi drzewami w cienistej alei. Fabrycjusz rozglądał się dokoła.
 — Doprawdy, masz pan nieruchomość prześliczną. Nie rozejrzałem się jeszcze w niej dobrze. A co za ogród ogromny i wspaniały. To park prawdziwy.
 — Tak jest... — odrzekł Grzegorz zachwycony. — Nie znasz pan jeszcze całego domu?
 Znam tę część tylko, którą zwiedziłem wczoraj w towarzystwie pana...
 — Możebyś pan pragnął obejrzeć całą posiadłość?
 — Bardzobym tego pragnął...
 Fabrycjusz miał naturalnie pewną myśl, którą odgadną wkrótce czytelnicy.
 — Chodź pan — odezwał się doktór, pociągając gościa do zabudowań warjatek.
 Na którą ulicę wychodzą tyły budynku głównego?... — zapytał Fabrycjusz, chociaż lepiej o tem wiedział od Verniera.
 Ten ostatni odpowiedział:
 — Na drogę okalającą całą posiadłość, a stamtąd na bulwar Montmorency. Zaraz panu pokażę...
 Przeszli przez ogród i dotarli do małej furtki w murze. Młody lekarz poszukał klucza i otworzył.
 Siostrzeniec bankiera śledził uważnie każde poruszenie swego towarzysza. Zobaczywszy klucz, uśmiechnął się z widocznem zadowoleniem.
 — Nie zmieniono zamku... — mruknął.
 — Proszę... wejdź pan — powiedział Grzegorz — ta droga okala cały park i zupełnie go odosobnia.. Chodź pan tedy... zaprowadzę pana na bulwar Montmorency.
 — To amfiteatr i trupiarnia — rzekł, wskazując na dwa budynki, jakie znają już czytelnicy nasi. — A to drzwi, na bulwar prowadzące. Czy je otworzyć?