Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/544

 — No, skoro tak, to nie potrzebuję nic ukrywać... Co prawda, to prawda... Nieźle się tam nabroiło.., ale cóż pan chcesz... to już natura taka!
 — E! — odrzekł Laurent, czy to w Melun także poznałeś pana Fabrycjusza?...
 — I to pan wiesz również? A więc tak, milordzie!... Tam go poznałem! No, za pańskie zdrowie!... Tam to zostaliśmy dwoma palcami u jednej ręki. Ale nie trzeba o tem mowić...
 — Pan Fabrycjusz wyciągnął cię z niemiłego kłopotu.
 — Z jakiego kłopotu?
 — Z tego, w którym jak wiesz, nie zgorzej byłeś skompromitowany!... ba! grubo byłeś skompromitowany?...
 — Jakto?... więc pan opowiadał?...
 Laurent założył palec za kamizelkę i czerwieńszy od raka, bujał się na krześle i uśmiechał głupkowato, dwoiło mu się w oczach, pijany był najzupełniej, ale jeszcze trzymał się myśli, która umysł jego zajmowała.
 — Wszystko mi pan opowiedział... Jestem jego powiernikiem... jego przyjacielem... jego najlepszym najzaufańszym przyjacielem... Wyciągnął cię zatem z kłopotu... hę?...
 — To, do wszystkich piorunów, było jego obowiązkiem, boć dla niego się przecie naraziłem.
 — Dla niego? — powtórzył zgłupiały Laurent.
 — A no, ma się rozumieć!... Działałem z jego rozkazu, musisz pan przecie i o tem chyba wiedzieć... Zapłacił mi bardzo dobrze... Ale sza! ani słówka nawet o tem... Za twoje zdrowie, mój stary!...
 Klaudjusz Marteau nalał szklankę intendenta, podał mu ją i zmusił do wypicia. To dobiło nieszczęśliwego.
 — Zapłacił ci? — mruknął przez zęby. — A za co?...
 — Za to, że zawiozłem w pewne miejsce żonę i córkę jego wuja.
 — Do domu zdrowia do Auteuil? — dokończył Laurent. — Do doktora Rittnera?...
 Eks-marynarz zadrżał z radości.
 Zausznik Fabrycjusza powiedział mu po pijanemu to, o czem chciał się koniecznie dowiedzieć.