Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/512

 — Dobrze, proszę pana... Odpowiem, że interesa pańskie i pańskiej rodziny nie obchodzą mnie wcale...
 — Jeżeliby zaś o mnie kto pytał, powiedz, że mnie nie ma i nie wiesz, kiedy powrócę...
 — Dobrze, proszę pana.
 — Nie chcę przyjmować nikogo, oprócz pewnej młodej damy, której łatwo zapamiętasz nazwisko... Panna Paula Baltus...
 — Panna Paula Baltus — powtórzył Laurent, przykładając palec do czoła, — wryję to sobie w łeb, proszę pana.
 — Teraz — ciągnął Fabrycjusz, pomówmy trochę o marynarzu.
 — O Klaudjuszu Marteau, proszę pana?
 — Tak — o nim właśnie.
 — To, jak mi się wydaje, będzie coś bardzo interesującego — pomyślał sobie stary wyga, siedzący na kasztanie...
 — Wychwalałeś mi ogromnie tego człowieka!
 — Tak jest, proszę pana, bo zupełnie na to zasługuje.
 Klaudjusz uśmiechnął się filuternie.
 Przez parę minut Fabrycjusz pozostał milczący, potem odezwał się poważnie:
 — Słuchaj mnie, Laurent, bo tu potrzeba całej twojej uwagi... Ten Klaudjusz Marteau bardzo jest skompromitowany w morderstwie w Melun popełnionem. Sąd nie miał dostatecznych dowodów, ażeby go aresztować... Pozostawił go na wolności i czeka...
 — Jakto, proszę pana — wykrzyknął Laurent — więc on byłby winnym?
 Jest przynajmniej wspólnikiem zbrodni z powodu swego milczenia... — przerwał Fabrycjusz. — Wie parę faktów, które mogłyby oświecić sprawiedliwość, a nic nie powiedział...
 — To jeszcze nie wszystko...
 — Ach! panie! a cóż może być gorszego jeszcze?
 — Istnieje prawie pewność, że Klaudjusz Marteau znalazł na miejscu ważny dowód przeciw mordercy. Tego dowodu nie złożył w sądzie, ale go chowa w tajemniczym