Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/491

 Szwajcar, który znał go oddawna, uśmiechnął się przyjaźnie i zaraz otworzył.
 — Czy pan Rittner jest w domu?
 — Pan Rittner? — powtórzył zdziwiony sługa.
 — Zapewne.
 — Więc pan nic nie wie?
 — Najzupełniej, dopiero co przybyłem z podróży. A cóż takiego?
 — Doktora Rittnera już tutaj nie ma.
 — Gdzież więc jest? — zapytał z łatwem do zrozumienia pomięszaniem.
 — Nie wiem, zakład ten sprzedał.
 — Sprzedał! — mruknął łotr zgnębiony.
 — Tak, proszę pana, sprzedał i wyjechał.
 — Kiedy?
 — Jest temu dni dziesięć czy dwanaście.
 — Jak się nazywa jego następca?
 — Doktór Vernier. Czy pan sobie życzy się z nim widzieć?
 — I owszem.
 Szwajcar zadzwonił na znak, że ktoś przyszedł i dodał:
 — Pan zna drogę. Nie mam potrzeby pana prowadzić.
 — Znam mój przyjacielu, ale jeszcze słówko.
 — Jestem na pańskie rozkazy.
 — Ma się rozumieć, że przed wyjazdem doktora Rittnera nie stało się nic nadzwyczajnego w tym domu?
 — Nie sądzę.
 — Nikt nie umarł?
 — Przepraszam pana, utraciliśmy dwie z naszych pensjonarek.
 — Jakiego wieku?
 — Nie wiem, proszę pana, słyszałem tylko, że jedna daleko była starszą, niż druga.
 — Jak się nazywały?
 — Nie wiem! bo my znamy tylko pensjonarki podług numerów. Czy ma pan mnie jeszcze o co zapytać?
 — Już o nic. Dziękuję.