Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/473

 — Zapłaczmy nad pamięcią szanownego człowieka — odrzekł przyjaciel — ale śmierć wuja miljonera, którego się jest siostrzeńcem, nasuwa myśl o sukcesji, co wcale ładnie wygląda. Jesteś zatem bogaczem, mój kochany... Krezusem... Szczerze ci winszuję.
 — Wiele masz miljonów? — zapytała młoda Adela ze znaczącem spojrzeniem.
 — E! — odrzekł Fabrycjusz z lekkiem wzruszeniem ramion. — Co ty tam mówisz o miljonach! Nie wiem nic jeszcze nawet, czy co odziedziczę. Wuj musiał zrobić testament, a nie wiem, co się w nim znajduje.
 — O! do djabła! — zawołała Adela — to zmienia zupełnie postać rzeczy! No, ale nie traćmy nadziei, że wuj dobrze załatwił sprawę. W przeciwnym razie byłoby to wcale nieładnie. Potrzeba ci conajmniej z jakie sto tysięcy liwrów renty, ażebyś mógł przyzwoite prowadzić życie, ażebyś mógł żyć z przyjaciółmi i przyjaciółkami...
 Te ostatnie słowa dały możność odezwania się Fabrycjuszowi. Zaraz też skorzystał z okazji.
 — A propos przyjaciół, cóż porabia Matylda, spodziewam się, że się widujecie.
 Pascal de Landilly i panna Adela spojrzeli na siebie i nic nie odpowiedzieli.
 Fabrycjusz mylnie zrozumiał to milczenie.
 — To, żeśmy się trochę zimno i prędko rozstali, nie znaczy wcale, żebym się nią nie miał interesować. Jestem do niej bardzo przywiązanym... Nie rozumiem więc zupełnie, dlaczego moje proste pytanie tak was bardzo zdziwiło.
 — Mój kochany Fabrycjuszu — odrzekła Adela — sprowadziłeś nieszczęście na biedną Matyldę swoim odjazdem... Gdybyś był pozostał jej przyjacielem, katastrofa nie byłaby spewnością nastąpiła.
 — Umarła! — krzyknął Leclére wzruszony mimowolnie.
 — Gdybyż była umarła — powiedział Pascal.
 — Cóż się jej stało? Gdzież jest?
 — W domu zdrowia.
 — Poraniona?.. Zeszpecona?...