Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/453

 — Wiem, że mieszkał na ulicy Taitbout... niedaleko bulwaru... myślę jednakże, że trudno będzie odszukać go w Paryżu.
 — Dlaczego?
 — Bo właśnie kiedy był ostatni raz u Matyldy, wybierał się w dalekę podróż i przyszedł do siostry z pożegnaniem.
 — A! a!... opuszczał Paryż?...
 — Tak... za parę godzin siadać miał do wagonu.
 — Dziękuję za te objaśnienia... Nie rozjaśniły one w zupełności tajemnicy, ale przynajmniej naprowadziły na drogę, po której dojdę do zupełnego światła.
 — A teraz proszę pomówmy o Matyldzie — odezwał się pan Langenois. — Czy wyleczenie jest możliwem?
 — Chce pan wiedzieć szczerą prawdę?
 — Proszę o to.
 — A więc pomieszanie zmysłów było tak gwałtownem, że nie mam żadnej nadziei ocalenia tej biednej istoty...
 Paweł de Langenois zbladł i przysłonił oczy.
 — Przynajmniej — zapytał — czy będzie żyć?...
 — Kilka miesięcy może — odrzekł Grzegorz — ale zapewne nie dociągnie roku...
 — Wice-hrabia wysłuchał tych słów z pozornym spokojem, ale głęboka zmarszczka na czole, zaciśnięte usta i ściągnięte brwi świadczyły o głębokiej jego boleści.
 — Matylda więc jest straconą?...
 Grzegorz skinął głową potakująco.
 — Nie pozna mnie już nigdy? — pytał dalej Paweł.
 — Nigdy...
 — Panie, ja jej nie opuszczę... gotów jestem na wszelkie wydatki... brat się nią wcale nie zajmuje...
 — Wszystko mi jedno... Moim obowiązkiem jest go wezwać, aby zawiadomił rodzinę, jeśli ta istnieje.
 — Rozumiem, proszę pana i jestem nawet przekonany, że adres jest dokładny, numeru tylko nie pamiętam.
 Wicehrabia opuścił dom zdrowia strasznie zgnębiony i nie mogąc zdać sobie sprawy z tego, co znaczyło to natarczywe wypytywanie doktora o Renégo.