Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/437

 Za całą odpowiedź Grzegorz przyłożył palce do ust, Miało to widocznie znaczyć:
 — Milczenie. Nie mówić ani słowa!
 Następnie Grzegorz zwrócił się do Rittnera i zapytał go z udaną obojętnością:
 — Więc ta nieszczęśliwa przybyła tu onegdajszej nocy?
 — Tak — odpowiedział Frantz.
 — Mówiłeś mi pan, że straciła rozum wskutek pożaru;
 — Tak — powtórzył Rittner.
 — Jak ona się nazywa?
 — Matylda Jancelyn.
 — Kto ją pomieścił tutaj?
 — Hrabia Paweł de Langenois, młody człowiek, elegancki i bogaty.
 — Czy zna pan rodzinę tej kobiety? — pytał dalej Grzegorz.
 — Nie — odrzekł Rittner bez najmniejszego zawahania,
 — Więc nie masz pan żadnych bliższych szczegółów o tej nieszczęśliwej?.
 — Żadnych a żadnych.
 — Czy wice-hrabia de Langenois obiecał powrócić tu jeszcze?
 — Tak, kolego.
 — Kiedy?
 — Dziś, albo jutro.
 — Porozmawiam z nim zatem — pomyślał Grzegorz i zwracając się do doktora pomocnika, zapytał:
 — Jakże się ma teraz panna Jancelyn?
 — Nie cierpi już i nic nie czuje. Po konwulsjach przyszedł stan zupełnego odrętwienia.
 — Spodziewam się, że nie grozi jej niebezpieczeństwo? — podchwyciła żywo Paula.
 — Nie, proszę pani, niebezpieczeństwa niema wielkiego, ale wyleczenie zdaje mi się wątpliwem bardzo.
 Paula, boleśnie wzruszona, zwiesiła głowę i opuścili celę, w której infirmerki tylko pozostały przy Matyldzie.
 Wizyty trwały dalej.