Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/304

 Umilkła.
 — Powiedz mamo — wołała córka — powiedz mi, co widziałaś i co widzisz?
 Pani Delariviére, której oczy stały się błędnemi znowu, odpowiedziała raczej własnej myśli swojej, aniżeli córce:
 Tam.. bardzo daleko... blisko kraju, gdzie słońce oświeca wieczną wiosnę...
 — Co tam, moja mamo?...
 — Wielki statek wypłynął z portu i pływa po bezbrzeżnym oceanie... Ciemność się robi... burza nadchodzi... Wiatr dmie piorunami, Śpiewa pieśń umarłych, rozdziera żagle i zrywa sznury, jak nitki jedwabiu... Statek pędzi jak szalony, ukazując się co chwila to na wierzchołkach bałwanów, to w głębinach bezdennych przepaści... Grzmi.. Całe niebo w straszliwym ogniu...
 Edma ledwie żywa, powtórzyła:
 — I cóż?
 Joanna mówiła dalej:
 — Na pokładzie okrętu widzę dwóch podróżnych... starzec jeden... młodzieniec drugi... Znam ich obydwu...
 — Kto oni są?...
 — Nie wiem ich nazwiska... zapomniałam... napróżno silę się, aby je sobie przypomnieć... Nie wiem... nie wiem... widzisz przecie, że nie wiem...
 — Przypomnij sobie, droga matko... przypomnij i powiedz.
 Chora wlepiła wzrok w jeden punkt z nadzwyczajną uwagą. Błyszczące dziwnym ogniem oczy znowu stały się błędne... Nagle drgnęła całem ciałem, odwróciła głowę i głucho krzyknęła.
 Edmie zimno się zrobiło.
 — Matko, cóżeś zobaczyła? — spytała — coś zobaczyła?
 Chora zaczęła mówić powoli:
 — Młody człowiek chwycił nóż... stal błysnęła jak błyskawica i we krwi zgasła... Zbrodnia została dokonaną... Starzec padł nieżywy... Bałwan uniósł jego ciało, a morderca uśmiechnął się i rzucił w otchłan nóż o ostrzu zaczerwienionem... Burza się wzmaga... Potrzaskane maszty spadają...