Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/184

 Fabrycjusz potrząsnął głową melancholicznie.
 — Nie radzę wam zbyt drogo płacić za to, co mi się dostanie z jego sukcesji!
 — Dwa albo trzy miljony najmniej!
 — Trzy miljony! — powtórzył młody człowiek. — Cały majątek mojego wuja dochodzi zaledwie tej cyfry!
 — Możesz przecie zostać spadkobiercą jego generalnym!
 — Zapominacie, że Delariviére posiada żonę i córkę.
 — Żona warjatka!.. — odrzekł doktor ze złowrogim uśmiechem.
 — Może się wyleczyć przecie.
 — Jeżeli ja zechcę — powiedział Rittner z takim samym uśmiechem — a ja się na to nie zgodzę tak bardzo łatwo.
 — Może ci odebrać pacjentkę i pomieścić ją w innym zakładzie...
 — Nie wierzę temu!...
 — Dlaczego?...
 — Bo w twoim interesie byłoby uprzedzenie mnie o tem, a jakby stary przybył w tym celu, przybyłby już z pewnością za późno...
 Rittner powiedział to sucho i tonem zdolnym ściąć krew w żyłach najśmielszego.
 Fabrycjusz i doktor popatrzyli na siebie przez chwilę, poczem doktor znowu się odezwał:
 — Wierzaj mi, mój drogi, że sukcesja cię nie minie.
 — W braku matki, pozostanie jeszcze córka — mruknął Fabrycjusz.
 — Nic nie szkodzi, chociażbyś nawet nie chciał, odziedziczysz wszystko. Ja to biorę na siebie...
 — Bądź jednak ostrożny.
 — Czego się mam obawiać, mój drogi?
 — Odgaduję twoje plany, są one bardzo niebezpieczne.
 — Bądź spokojnym! Jestem człowiekiem praktycznym: nie zapomnę, tak jak ty zrobiłeś, oderwać herbu z rewolweru, zanim go użyję! Miej baczenie na marynarza, kochany Fabrycjuszu, czuwaj nad nim z bliska. Oto moje słowa ostatnie! Ponieważ zaś upadasz ze znużenia, nie będziemy