Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/91

 — Ponieważ widziałem, że cię mocno zajęła ta piękna dziewczyna, rad więc byłem powiadomić cię iż nie stawiałbym przeszkód twoim uczuciom w tym razie.
 — W tym jednym, dokończył Henryk z uśmiechem.
 — Jak i we wszystkiem innem, rzekł książę. Z wiekiem ochłodnieją i zmienią, się twoje zapatrywania.
 — Wątpię, odparł młodzieniec.
 — A ja jestem tego pewny. Ale za długo rozmawiamy. Jechać muszę. Czy pozostaniesz tu na śniadaniu?
 — Tak.
 — A potem udasz się do Pałacu sprawiedliwości?
 — Nie. Dziś nie staję w sądzie, a korzystając z wolnego czasu, mam do złożenia kilka wizyt.
 — Spotkamy się wiec przy obiedzie?
 — Nie inaczej. Lecz jeszcze jedno małe zapytanie. Miałeś jechać ojcze dziś rano na cmentarz Montparnasse...
 Książę drgnął z lekka.
 — Powracam właśnie ztamtąd, — odrzekł.
 — Jakże... grób księżnej wykonano?
 — Wszystko gotowe.
 — A więc pojadę pomodlić się za tę, którą nazywałem mą matką: zawiozę jej wieńce i kwiaty.
 Tu rozdzielili się oba. Książę Jerzy wsiadł do powozu, oczekującego nań przed pałacem.
 — Dokąd książę jechać rozkaże? — zapytał lokaj, zamykając drzwiczki.
 — Do angielskiej kawiarni... lecz przedewszystkiem do pocztowego biura przy Burgundzkiej ulicy.
 Powóz wyruszył, a w kilka minut zatrzymał się w miejscu wskazanem.