Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/632

V.

 — Obiad trwał krótko.
 Około ósmej wieczorem, Ireneusz wyszedł od Berty i udał się do swego mieszkania. Idąc myślał po nad tem co słyszał od panny Leroyer, a przyznając iż jakiś nieznany mu wróg szpieguje go bezustannie, postanowił zmylić jego tropy.
 Przyszedłszy na plac Królewski, wstąpił, do odźwiernej, która rzecz naturalna wcale go niepoznała.
 — Jakto... to pan jesteś, panie Ireneusz? zawołała gdy jej powiedział swoje nazwisko. A toś się pan zmienił do niepoznania!... Czarne galowe ubranie, biały krawat... faworyty... jak u garsona w cukierni. Zostałeś pan notarjuszem, czy co u licha?
 — Nie pani Bijou! odrzekł śmiejąc się mechanik.
 — To chyba pan wracasz z jakiego wesela?
 — I to nie!... Zostałem mianowany inspektorem warsztatów w fabryce żelaznej.
 — Miejsce dobre przynajmniej?
 — Doskonale! ale trzeba mieć powagę, będzie poszanowanie u podwładnych, to też jak pani widzisz.
 — Prawda, że pan wyglądasz wspaniale!
 — Fabryka jest na prowincyi, więc się zabieram do wyjazdu.
 — Odjeżdżasz pan? ale chyba nie nazawsze?
 — O! nie... na pewien czas tylko.
 — To dobrze! Lubię takich jak pan lokatorów.
 — I ja nawzajem lubię takie jak pani odźwierne. Jutro o ósmej rano wyjeżdżam koleją.
 — Daleko pan jedziesz?
 — Do Burgundyi.