Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/552

 — Niepodobna określić. Tyle ile sami zechcemy.
 — Tyle!... powtórzył z niedowierzaniem mechanik.
 — Tak!
 — To zbyt ogólnikowa odpowiedź. Wolałbym mieć jakąś pewną oznaczoną sumę, wiedziałbym przynajmniej do czego dążę.
 — Do czego dążysz? powtórzył Czwartek. Zaczekaj... powiem ci to zaraz, dodał przyciszonym głosem, wypijając poncz przed nim stojący. Wiedz o tem, że ci nędznicy są miljonerami... że od lat dwudziestu czekam, tłumiąc zemstę, i że obecnie jeśli mi dopomożesz, większa część tych miljonów, które oni ukradli, stanie się naszą własnością.
 — A więc... zawołał Ireueusz, będzie to „wyzyskiwanie.“ Lubię takie sprawy, bo one są najkorzystniejsze. Ale musiało ci się djabelnie przykrzeć z przechowywaniem tej zemsty przez lat dwadzieścia?
 — Ma się rozumieć! Nienawiść moja datuje się od roku 1837.
 — W którym miesiącu to nastąpiło? zapytała Berta.  — We Wrześniu.
 — A gdzie się to działo?
 — Na placu Zgoda, w pobliżu Zwodniczego mostu. Pewnego drzystego wieczora, dwaj mężczyźni i kobieta oczekiwali...
 — A jednym z tych mężczyzn pan byłeś!... zawołała nagle panna Leroyer, patrząc mu bystro w oczy.
 — Nie! odrzekł po chwili wachania. Był to mój towarzysz, który otruty przez nich, powierzył mi przy zgonie tę tajemnicę o jakiej już potrosze wiedziałem...
 — A ów drugi mężczyzna i kobieta, czy żyją jeszcze? badała dalej.
 — Żyją.
 — Gdzież znajdują się teraz?