Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/348

z niemi... Ho!... ho! djabelnie zła sprawa!... mówił krzywiąc się naczelnik.
 Czytał dalej papier w milczeniu, poczem zwróciwszy się do Theifera:
 — Mimo to wszystko, rzekł, nie tęga musi to być głowa, gdy naciśnięty przez Bressol’a o powód przyjazdu do Paryża, użył niezręcznej wymówki. Tłumaczył się, że powrócenie honoru jakiejś rodzinie, której wymienić nie może, sprowadziło go do stolicy. Ubogim w pomysły jak widzę, jest ów pan mechanik.
 Theifer słuchał z natężoną uwagą, i każde wyrzeczone słowo notował w pamięci.
 Jutro zatem, mój inspektorze, ciągnął dalej naczelnik zamykając akta, zabierzecie więźnia od świętej Pelagji, i w jego obecności dokonacie rewizję. Zajmiesz się tem sam, osobiście, mój Theiferze.
 — Dobrze panie.
 — Wydam natychmiast rozkaz zabrania więźnia. Jutro z rana, o ósmej godzinie, przewieziesz dorożką Ireneusza Moulin do jego mieszkania położonego przy placu Królewskim pod № 24. Będę tam na was oczekiwał pomiędzy dziewiątą a dziesiątą rano.
 Inspektor zaledwie zdołał ukryć nadmiar swojej radości.
 — Wieź z sobą dwóch zdolnych agentów, dodał naczelnik podpisując upoważnienie.
 — Rozumiem.
 — Zanotowałeś sobie adres podsądnego? „Ireneusz Moulin, plac Królewski, numer 24?
 — Nie wie jednak na którym piętrze?
 — To mniejsza... dopytać się łatwo.
 — W rzeczy samej.