Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/91

nie będziesz mi pani broniła myśleć o biednej mamusi, której już nigdy nie zobaczę?
 — To ja ci o niej mówić będę i nie pozwolę o niej zapomnieć, moja droga.
 — O! ja nie zapomnę jej nigdy, nigdy!..
 I znowu łzy trysnęły z oczu dziecka.
 Weronika podchwyciła:
 — Obie modlić się będziemy za nią i często nosić będziemy kwiatki na jej grób... No, chcesz, ażebym ci zatąpiła mamusię?
 Marta czuła się pociągniętą ku tej zacnej kobiecie, która do niej mówiła.
 — Tak... — odezwała się wśród łez — tak... chcę... Jeżeli mnie pani kochać będziesz tak, jak ona mnie kochała...
 I pod nowem wrażeniem, przypomniawszy sobie całe nieszczęście, osunęła się zemdlona na ręce Weroniki.
 Ta scena, głęboko rozczulająca, wzruszyła serca wszystkich.
 — Tak, ale to jeszcze nie wszystko — rzekła matka Audin, ocierając powieki — trzeba pomyśleć o zameldowaniu zejścia w merostwie... przygotować pogrzeb... widzieć się z proboszczem... Tem zająć się musi mężczyzna.
 — Magloire — odezwały się głosy.
 — Dobrze, moje dzieci, podejmuję się tego — odpowiedział mańkut. — Zajmę się wszystkiem i o niczem nie zapomnę. Ale, dla spisania aktu zejścia, potrzeba, mamo Aubin, papierów, stwierdzających osobistość nieboszczki... przynajmniej metryki...