Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/72

ka, odźwierna fabryki, powiedziała mi, że pryncypał jes w Paryżu i że wróci dopiero dość późno po obiedzie...
 Przyszedłem więc poszukać u matki Aubin posiłku, którego nie dostałem w fabryce...
 — Może podać panu w oddzielnym gabinecie?
 — A to po co... Proszę mi podać śniadanie w tej sali... przy jednym ze stołów, gdzie siadywałem tyle razy... Nie unikam stykania się z pracującymi... Lubię ich...
 — A!.. to wybierz pan miejsce, panie Henryku, przyniosę panu kartę...
 Młodzieniec usiadł przy stole, gdzie już miał miejsce kataryniarz, który sobie pomyślał:
 — O! ten wcale się nie dmie!.. A jednak znać, że nie byle kto.
 Róża zbliżyła się znowu.
 — I cóż się dzieje z pańskim ojcem? — zapytała młodzieńca — nie miał pan o nim wiadomości?
 — Miałem przed dwoma miesiącami.
 — Kapitan Savanne zawsze na morzu?
 — To jego fach, moje dziecko.
 — Ale to nie dobrze, że tak ciągle musi być daleko od rodziny.
 — A tak, to prawda! — odrzekł Henryk Savanne z westchnieniem — już ośm lat nie widziałem ojca, szesnaście lat miałem, kiedy wyjechał.
 — Ośm lat w podróży! — zawołała Róża ze zdumieniem.
 Tu Magloire uznał za stosowne wmieszać się do rozmowy.