Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/439

 — Spodziewałam się więcej — odrzekła pani Verniere poważnie, chociaż wiedziała wybornie, że dom i te dobre nie były więcej warte.
 Bankier podniósł ręce ku sufitowi.
 — O! — zawołał — czegóż więcej żądasz, kochana pani!.
 — Oczywiście pański notaryusz oczekuje odpowiedzi?
 — Przyjechać ma tutaj za trzy dni.
 — To niech mu pan powie, że zgadzam się sprzedać, lecz najmniej za milion dwieście tysięcy franków.
 — Żądanie nadto wygórowane... Cofnie się.
 — Zobaczymy.
 — Czy to pani ostatnie słowo?
 — Ostatnie.
 — Uprzedzę amatora.. Dokąd mam pani donieść o rezultacie prozumienia?
 — Do Berlina, gdzie będę jutro i przepędzę tydzień.
 — Dobrze.
 — Teraz, co innego.. Masz pan moje pieniądze... Ile?..
 — Za pięć minut powiem pani.
 Bankier udał się do gabinetu, dla przyniesienia książek, poczem, wróciwszy do pani Verniere, odpowiedział:
 — Trzykroć sto tysięcy franków.
 — Potrzeba mi tej sumy.
 — Jeżeli chce pani mieć w banknotach, to zaczeka pani do jutra.