Ta strona została przepisana.
HAMLET
(staje jak wryty)
(patrzy w nią)
(z przerażeniem i pogardą)
(wykrzyknął:)
(patrzy w nią)
(z przerażeniem i pogardą)
(wykrzyknął:)
Ofelia! — — —
(urywa)
(cofa się w tył)
(trzymając wzrok w nią wlepiony)
(daleko od niej)
(z politowaniem i żalem:)
(cicho:)
(cofa się w tył)
(trzymając wzrok w nią wlepiony)
(daleko od niej)
(z politowaniem i żalem:)
(cicho:)
Ułudo! — — —
OFELIA
(we wstydzie)
(oczy kryje — )
(i natychmiast ręce odrazu opuszcza
( — i składa jak do modlitwy)
przed Hamletem)
(oczy kryje — )
(i natychmiast ręce odrazu opuszcza
( — i składa jak do modlitwy)
przed Hamletem)
HAMLET
(ostro)
W modłach — spamiętaj sobie: co wiesz o mnie.
(w myśli:)
byś potem mogła powtórzyć — królowi.
OFELIA
(po długiem milczeniu)
(nie wiedząc, co mówić)
(nie wiedząc, co mówić)
Jakże zdrowie — Waszej Książęcej Mości — —?
