Ta strona została przepisana.
POPIEL (ze wzgardą).
To precz! niech twoje Zaodrze przepada!
ŻÓRAW (zakrywając oczy).
Nie patrzcież, oczy, gdzie ręka cios zada.
PIAST (chwytając go za rękę).
Stój, Zaodrzanie! jeszcze krótkie słowo. —
Królu! ty nie wiesz, że z wolą wiecową
Podetniesz naród, jak dąb u korzenia.
Zlicz, w ile rodów on się rozramienia?
Zlicz, ile plemion trzyma wiecu wola?
Wiecem tu stoi nasza i twa dola.
Więc jeśli serca dla nas nie masz w łonie,
Pomnij, że rodów i plemion twe dłonie
Nie utrzymają potem żadną siłą.
POPIEL.
Do stryjów przejdą?... Teraz się odkryło
Lico twe, zdrajco; wy z stryjami w zmowie,
PIAST.
My bronim swego — zdrajcami stryjowie.
POPIEL.
Precz, zdajco! hańbę ciskam tobie w oczy.
PIAST.
Patrz! a ta hańba na ciebie się toczy,
Bo w przepaść naród rwiesz sercem zuchwałem.
Ja ze stryjami żadnych rad nie miałem;
