Strona:PL Wrzesień - Lord Byron.djvu/43

główną przyczyną był ów typ demoniczny człowieka zrozpaczonego a pełnego heroizmu, odosobnionego rycerza, który zerwał ze światem; dumny, krwawy, surowy, półdziki i wolny, a przy nim zawsze kobieta tkliwa, łagodna, oddana gołębica, Leila, Zulejka, Medora, Gulnara... Kobiety maluje Byron zawsze najdelikatniejszemi barwami — na wzór Desdemony, Imogeny, Ofelii Szekspira.
 Dziś dla nas te poematy mają raczej znaczenie historyczne; typ Czajld-Harolda poprzez burze stulecia zmieniał się nieustannie — i nieraz może wydawać się nam nieco teatralną figurą. Bądź jak bądź, poryw poza świat codzienny, żądza wyzwolenia ducha, ukształtowanie jaźni w samotnem oderwaniu od tłumu — ta treść bajronizmu do dziś pozostała, i owszem w nowożytnej sztuce dalej się rozwija.
 Jednocześnie z poematami układał Byron inne drobniejsze utwory, jak Naśladowania Horacyusza (wydane dopiero 1831), Przekleństwo Minerwy (wyd. 1828), Walc, Hymn do Napoleona, gdzie po raz pierwszy podniósł boskość jego