dygresyj. — Obrazy natury, malowidło życia półdzikich ludów południa, ich postaci, nieraz skalane zbrodnią, lecz potężne namiętnością, ponure, silne i w gruncie szlachetne, nęciły wyobraźnię Byrona. Egzotyczne zaś krajobrazy wschodu stanowiły czarowną dekoracyę dla ponurej postaci Czajld-Harolda.
Poemat ten zyskał odrazu wziętość i oczarował tysiące czytelników.
Pewnego dnia — powiada Byron — obudziłem się sławnym.
Typ Czajld-Harolda stal się typem dla młodzieży londyńskiej: człowiek nieuznający nic, prócz własnej woli i własnego sumienia, stanowił obraz piękny, choć mocno elastyczny w życiu — i ściśle biorąc, między Korsarzem lub Larą a Rinaldo-Rinaldinim, można znaleźć węzły pokrewieńcze. Bądź jak bądź u Byrona brzmi to szlachetniej: w rozumieniu wolności duchowej szukał Byron w historyi i legendzie typów analogicznych i znalazł je śród potępionych, jak Sardanapal, Kain, Don Juan.
Ukazanie się Byrona w Londynie — po wydaniu Czajld-Harolda — było począt-
Strona:PL Wrzesień - Lord Byron.djvu/31
Ta strona została przepisana.
