Strona:PL Wilk, psy i ludzie. W puszczy (Dygasiński).djvu/4

w swoich „Szkicach społecznych” drobniejsze artykuły.
 W Warszawie wszedł Dygasiński do prasy postępowej, zowiącej się wówczas „młodą”, a nazywanej przez przeciwników „pozytywną.” Zasilał on artykułami publicystycznemi i pedagogicznemi: „Przegląd Tygodniowy”, „Przegląd pedagogiczny”, „Ateneum”, „Wędrowca”, „Niwę”, „Głos” i t. d. Równocześnie wydawał dzieła pedagogiczne („Nauczanie bez książki”, 1880 r., „Pierwsze nauczanie w domu i w szkole”, „Obraz psychicznych zjawisk w organizmie ludzkim”, 1885. „Podręcznik do nauki stylu”; „Krytyczny katalog książek dla dzieci”; „Wypisy polskie”; „Jak się uczyć i uczyć innych”, 1891 r.; „Nauka czytania i pisania”, 1892 r.; „Przygody młodzieńca, czyli Robinson Polski” 1892 r.; „Wskazówki do ćwiczeń stylistycznych polskich”, 1893 r.; „Lekcye o rzeczach”, „Historya naturalna w obrazach”) i tłómaczył dużo z obcych języków (Milla, Lewesa, Müllera, Seignobosa, Berta).
 Jako beletrysta wystąpił Dygasiński w r. 1883, w „Przeglądzie Tygodniowym”, gdzie drukował swoje pierwsze obrazki zwierzęce, wydane w książce w r. 1884 p. t. „Nowele.”
 Wychowaniec chwili, która wysunęła na pierwszy plan „wiedzę niezawisłą”, kształcił się Dygasiński przeważnie na wzorach „pozytywnych” i przejął się nawskroś ich metodą i zasadami. Jest on z pomiędzy naszych beletrystów ostatniej epoki najwięcej pozytywistą, wciela najsystematyczniej i najwytrwalej teorye swoich mistrzów ulubionych.