wiście godnem jest uznania. Dziennikarstwo tego świadome, a mające obyczaje kupieckie, zaspakaja ich żądania. W uprzednich wiekach ludzie przybijali uszy dziennikarzy do studni. Było to ohydnem. W obecnym wieku dziennikarze sami przybijają swe uszy do dziurki od klucza. To jest znacznie gorsze. A co jeszcze powiększa zło to, że najgorszymi z pośród dziennikarzy nie są zabawiający dziennikarze, piszący w t. zw. pismach salonowych. Szkodę wyrządzają poważni, myślący dziennikarze, wyciągający uroczyście, jak to obecnie czynią, przed forum publiczne jakiś wypadek z życia prywatnego wielkiego męża stanu, męża, będącego kierownikiem myśli politycznej, zarówno jak i twórcą politycznej potęgi, i zapraszający publiczność do rozprawiania nad tym wypadkiem, do sądzenia tej sprawy, do objawiania swego zdania, i nietylko do objawiania zdania, lecz do przemieniania go w czyn, do narzucania swej woli temu mężowi we wszystkich innych rzeczach, do narzucania swej woli jego stronnictwu i jego krajowi[1]; w rzeczywistości, do robienia się śmiesznymi i szkodliwymi.
- ↑ Mowa tu o aktualnej w czasie powstania tej rozprawy, sprawie słynnego dowódcy irlandzkiego, Parnella. (Przyp. tłumacza).
