Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/314

 Wołany odchrząkuje, brodą zabawnie porusza, oczyma strzela w prawo i w lewo...
 — Mnie ciągnie do lasu... — oświadcza głosem poufnym, i zęby wyszczerza.
 — Jak zwyczajnie kozła... — zauważa jakiś dowcipniś.
 — Głupiś, kochanku. Zwyczajnych kozłów do lasu nie puszczają, boby zniszczyły — a ja będę las siał, lasu pilnował, o lesie myślał. Będę leśniczym — rozumiesz? Najpierw leśniczym, a potem nadleśnym.
 — Wiwat Kozioł nadleśny! — krzyczą chłopcy wesoło.
 Osowski śpieszy uciszyć wrzawę.
 — Sitkiewicz ma głos — przypomina.
 Sitkiewicz pociera brodę, na której, dzięki długiemu skrobaniu scyzorykiem, jeży się już jasna, rzadka szczecinka.
 — To się wie, że mam głos — żartuje — przecież-em nie ryba.
 — Gadaj: co będziesz robił, jak dostaniesz patent?
 — Schowam go do kieszeni. Głupi daje, mądry bierze.
 Sitkiewicz ma słabość do przysłów i »przygadawek«.
 — A potem co?
 — Pójdę na obiad. Człowiek jak głodny, to do niczego, a jak się naje, toby nic nie robił.
 Śmieją się. Osowski napiera: