Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/312

koń do żłobu. Ale cóż, kiedy tego konia przytrzymuje w miejscu — uzda...
 — Co takiego?
 — Mocna, twarda uzda, której ani zerwać, ani zębami przegryźć nie można.
 — Osa, mów wyraźniej. Jakaż to uzda?
 — Bieda.
 Sprężycki przypatruje się koledze szeroko otwartemi oczyma. Jest oczytany, posiada dużo wiadomości, ogarnia myślą szerokie horyzonty — ale o życiu praktycznem ma pojęcie tak słabe, jak dziecko. Wygląda też dziecinnie, i najmłodszy z całego grona, odbija rażąco od swych kolegów, wyrostków, którym wąsy już się sypią.
 — Czy to znaczy, że nie masz pieniędzy? — pyta naiwnie.
 — Ano, tak...
 — To poproś swego ojca, żeby ci dał...
 — Ba! kiedy mój ojciec także nie ma!
 Sprężycki milknie. W głowie nie może mu się pomieścić, żeby mogli być na świecie ojcowie, niemający pieniędzy.
 — Cóż więc postanowiłeś? — pytają Osowskiego koledzy.
 — Będę przez kilka lat uczył cudze dzieciaki, i grosz do grosza ciułał. A gdy uzbieram potrzebny »fundusz« wstąpię do gimnazyum — potem do uniwersytetu...
 — Czem chcesz zostać?
 — Wszystko mi jedno: lekarzem, adwokatem,