Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/275

zatrzymano. — Obiecałeś spełnić jakieś bohaterstwo.
 Sprężycki uśmiechnął się lekceważąco — blade jednak policzki zapłonęły mu nagłym rumieńcem.
 — Iiiii... jakie tam bohaterstwo!... jaka tam sztuka!...
 Rozpiął mundurek, wyciąga ukrytą pod nim książkę w czerwonej oprawie ze złocistymi brzegami.
 — Oto wszystko, na com się zdobył — spokojnie mówi.
 — Cóż takiego?
 — Nagroda.
 — Winszujemy! Ale... w każdej klasie otrzymało nagrody po dwóch uczniów; w całej szkole — dziesięciu. I to się powtarza corocznie. Czy tych wszystkich nagrodzonych będziemy nazywali bohaterami?
 Sprężycki oczy spuszcza, milczy. Jego skromna, jakby zawstydzona mina zdaje się mówić:
 — Prawda...
 Ale w tej chwili z pomocą przyjacielowi przybywa Dembowski.
 — O jednym tylko pan Kuszkowski zapomniał. Nagrody zdobywają zwykle tacy, co przez cały rok bez przerwy do szkoły chodzą. A Sprężycki miał blizko półroczną przerwę skutkiem ciężkiej choroby. W ciągu pięciu miesięcy musiał nauczyć się kursu dziesięciomiesięcznego i to nauczyć się