Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/159

dnego wyniku. Zniechęceni lekarze mieli już prób zaniechać, i oddać rodzicom nie synów, lecz ich zwłoki — gdy nagle starszy z chłopców rozemknął oczy i głosem cichym, jak szelest liści, szepnął:
 — Gdzie Władek?...
 Władek był to brat młodszy.
 W tejże chwili oczy jego padły na leżące obok sztywne ciało... Poznał je — i zemdlał.
 Lekarze podwoili wysiłki. Zemdlonego ocucono. Ale natychmiast po ocuceniu przeniesiony został gdzieindziej. Na nowe zapytania o bracie dano mu odpowiedź uspokajającą, przykazując, żeby o nim nie myślał.
 Chłopiec usnął... był ocalony!
 Ale Władka, po najdłuższym nawet śnie, zobaczyć już nie miał...
 Młodszy, słabszy chłopczyna, który w dodatku o kilka minut dłużej pozostawał w wodzie, nie mógł już być przywołany do życia.
 Śmierć jego przez długi czas ukrywano jaknajstaranniej przed Ludkiem. Jednego dnia wszakże ten ostatni, przebudziwszy się wcześniej niż zwykle, przywołał matkę i rzekł spokojnie:
 — Wiem już wszystko o Władku...
 — Co wiesz?... skąd?... — wykrzyknęła matka, silnie zaniepokojona.
 — Sam mi powiedział. Przed chwilą był u mnie, za szyję mnie objął, pocałował i oświad-