Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/083

wem, tuszowo-czarnem »rondem« »ujawniały również rękę — artysty.
 Dlaczego Witold Sprężycki miał być »ćwiczony?« Od kogo pochodził rozkaz w tak surowej, a zarazem tak estetycznej formie wydany?
 Wszystko to odnosiło się do pewnego pamiętnego dnia, w którym Sprężycki i Welinowicz, doówczas przyjaciele najserdeczniejsi, poróżnili się ze sobą.
 Welinowicz był zajęty właśnie wykonywaniem wspniałego nagłówka na »Ćwiczeniach polskich« kolegi, i po wysztychowaniu rondem jego nazwiska, kończył piątą literę tytułu — gdy Sprężycki odezwał się nagle, ni stąd, ni zowąd:
 — Mickiewicz miewał z kaligrafii same dwójki...
 »Artysta«, całkowicie pochłonięty swą pracą, mruknął tylko przez zęby:
 — Nie wierzę...
 Zapalczywszy od niego kolega Bellon zawołał:
 — Bajki! Geniusz musi wszystko robić, a więc i pisać — genialnie!
 — Jednak upewniam cię — ciągnął tamten — że Mickiewicz pisał »jak kura pazurem«...
 Welinowicz odjął pióro od papieru.
 — W takim razie Mickiewicz nie był geniuszem — stanowczo oświadczył.
 I zabrał się napowrót do wykończenia swego przepięknego Z.
 Sprężycki aż podskoczył z oburzenia.