Strona:PL Wiktor Gomulicki - Wspomnienia niebieskiego mundurka.djvu/077

 W dużej izbie warsztatowej było prawie ciemno, światło małej olejnej lampki zaledwie pozwalało rozeznać przedmioty. Niedokończone meble, deski oparte o ścianę, szafy z próżnemi, czarnemi wnętrzami, stosy wiórów na środku i po kątach — wszystko tworzyło dziwny, fantastyczny, ponury zamęt.
 Sprężycki chciał się cofnąć — ale w jednym kącie poruszyły się nagle wióry — z pomiędzy wiórów wybiegło jakby ciężkie, przeciągle westchnienie...
 Lampka jasno to miejsce oświecała — chłopiec zapuścił tam wzrok niespokojny a ciekawy.
 W tejże chwili włosy zjeżyły mu się na głowie — krzyknął głośno i wybiegł pędem do sieni.
 Pędził tak szybko, że koledzy zdążyć za nim nie mogli. Przytrzymali go dopiero na ulicy, przerażonego, drżącego...
 — Gadaj, co się stało?...
 — Czemuś »dał nura?«...
 — Dyabła-ś zobaczył, czy co?...
 — Dajcie mi pokój!... — odpowiadał tamten na wszystkie pytania. — Com ja widział... ach! com ja widział!...
 — Gadajże, Sprężyk!... nie bądź głupi!
 — Już po naszym Wojtku... ach! Już umarł!... już w trumnie leży... Ledwie się rusza — i tak jęczy, jęczy!...
 Chłopcy skamienieli z przerażenia. Przez kilka