źnie, tej formy nie uważam ani za jedynie możliwą, ani za najpewniejszą.
Mamy przeto dzisiaj z jednej strony wiadomość Diodora o κοινοί δικασταί i z papirusów z Magdoli o τό κοινό(ν) δι(καστηρίον); z drugiej zaś strony proces Hermiasza (Tur. I), dekret króla Ewergeta II (Tebt. V) i ów tekst z Magdoli wydany w Mél. Nic. świadczący nam o sądach laokrytów w epoce Lagidów w Egipcie.
Tyle dla stwierdzenia i ustalenia dzisiejszego materyału źródłowego.
Zadaniem mojem, które się teraz samo przez się wyłania, będzie: 1) określić stosunek w jakim zostawało to τό κοινό(ν) δι(καστήριον) z tekstów
z Magdoli do trzydziestu κοινοί δικασταί, o których mówi Diodorus, i śledzić, czy możemy jedno z drugiem utożsamić; 2) określić stosunek w jakim zostawało τό κοινό(ν) δι(καστήριον) do sądu laokrytów i dochodzić, czy możemy jedno z drugiem utożsamić; 3) określić stosunek w jakim zostawały sądy laokrytów do Diodorowych κοινοί δικασταί i zapytać, czy możemy jedno z drugiem utożsamić. W końcu raz jeszcze wypadnie mi wrócić do pytania pierwszego co do stosunku zachodzącego między κοινοί δικασταί a τό κοινό(ν) δι(καστήριον).
Dwa teksty z r. 221 przed Chr. (Magd. 21 i 23) świadczą nam o owem κοινό(ν) δι(καστήριον). Na ich zasadzie możemy więc napewno stwierdzić, że pod koniec trzeciego wieku istniał w Egipcie trybunał sądowy tegoż nazwiska. Diodorus zaś o opisywanym przez siebie trybunale mówi jako o κοινοί δικασταί, „wspólnych sędziach“; zdawałoby się na pierwszy rzut oka, źe jedno i drugie to na pewno to samo. W tem trudność jednakże, że z tekstu Diodora nie można wywnioskować, że to, co mówi o owych trzydziestu κοινοί δικασταί, wolno nam jeszcze odnieść do epoki Lagidów, do czasów z których pochodzą teksty z Magdoli. Z całego toku opowiadania Diodorowego wynika, że wszystko to, co mówi o ustroju społecznym i sądowym Egiptu, odnosi się do wieków odległych. Taki ustrój polityczny i społeczny i takie sądy miała „ludność w dawnych wiekach w Egipcie osiadła“, οί τό παλαιόν τήν Αίγυπτον κατοικούντες (I 74 i 75).
Tu podkreślić trzeba, że z owych dawnych minionych wieków, które i dla Diodora były już τό παλαιόν, mamy dzisiaj najautentyczniejsze świadectwa, potwierdzające w dużej części to, co Diodor o owych trzydziestu sędziach mówi, ale potwierdzające dla epoki śre-
