Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/4

 Dziewczynka postawiła na ziemi opałkę i przybiegła. Była to szczupła, ale czerstwa blondynka. Kosmyki włosów lnianego koloru spadały na opalone czoło, brwi rysowały się na niem dwoma jasnemi łukami, a pod niemi błyszczały sprytne, piwne oczy. Zarumieniona, stanęła przy stopniach werandy, nie śmiejąc wejść dalej zabłoconemi nogami i patrzała na Sewerkę.
 Sewerka miała także jasne włosy, spadające na plecy w dwóch ładnych warkoczach, związanych niebieską wstążką. Miała na sobie niebieską sukienkę z białym czyściutkim fartuszkiem.
 Obie dziewczynki przypatrywały się sobie z pod oka.
 — Chodź tu bliżej, Jagusiu — powiedziała pani Sławska.
 Jagusia spojrzała na swoje nogi.
 — Nic nie szkodzi — uśmiechnęła się pani Sławska.
 Dziewczyna nie dała sobie tego dwa razy powtórzyć, zbliżyła się, pocałowała panią Sławską w rękę.
 — Gdzież to idziesz? — spytała.
 — Matula posłali mnie ukopać kartofli na obiad.
 — I ty to potrafisz? — zawołała Sewerka.
 Jagusia rozśmiała się.
 — Albo to co wielkiego? — zawołała raźnie — przeszłej jesieni przecie kopałam już na dworskiem, i uzbierałam sobie pięć złotych, matula coś dołożyli i kupili mi trzewiki na zimę.
 Sewerka przypatrywała jej się zdziwiona.