Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Sewerka.djvu/130

 — Mój Boże, jakże do niej mówić — zwróciła się do panny Julii.
 Panna Julia znalazła na to radę, pokazała maleńkiej bułkę, w którą zaopatrzyła się wychodząc i spytała:
 — Chcesz bułki?
 Oczy dziecka zaśmiały się, chude rączki wyciągnęły, ale odpowiedzieć nie śmiało.
 Panna Julia z kolei zbliżyła się do niej.
 — Chcesz bułki, to powiedz: proszę.
 Dziewczynka poruszyła ustami tak cicho, że zaledwie można ją było zrozumieć, ale za to oczy były coraz bardziej pożądliwe i błagalne. Panna Julia nie wymagała więcej, dała jej bułkę, którą też zaraz zajadać zaczęła.
 Przebiegała niedaleko Jagusia i zbliżyła się zaciekawiona.
 — Czy nie wiesz, jak tej dziewczynce na imię? — spytała Sewerka.
 — Wołają na nią Dosia.
 — To pewnie Dorota albo Domicela — tłómaczyła panna Julia.
 — A skąd ona? — pytała Jagusi — czy z daleka?
 — Ponoć z daleka. Czarna baba, jej matka mówiła, że w jakiejś ta wsi za borem, zabaczyłam jak się ta wieś nazywa, ona tam mieszka po komornem. Ale niema tam nikogo ze swoich, pochodzi z innych stron, tylko mąż się godził z miejsca na miejsce, pomarł przed rokiem i ona została z tą dziewuchą. Do służby jej nie wzięli, rok ciężki, a tu dwoje żywić —