Strona:PL Waleria Marrene Morzkowska Bożek Miljon.djvu/101

szaleńcem. Byłem doprawdy szaleńcem! po raz pierwszy ujrzałem oblicze nieszczęścia. Odtąd miałem widywać je codzień.
 W tej pierwszej chwili buntowałem się przeciw złemu, które mnie spotykało; nie mogłem znieść tej myśli żem stracił ojca, nie odebrawszy nawet pożegnalnego uścisku ni błogosławieństwa jego.
 Jak długo zostawałem w stanie nawpół obłąkania nawpół bezczucia? nie umiałem zrazu zdać sobie sprawy.
 Kiedym po raz pierwszy spojrzał wkoło przytomnem okiem, leżałem w łóżku w moim sypialnym pokoju; ale na próżno szukałem obok siebie przyjaznych twarzy, które dawniej przy lada słabości, otaczały mnie z taką troskliwością. Nie było ni stryja, ni stryjenki, ni Amelji, ni Wilhelma nawet. Dzwoniłem, nie przyszedł nikt; wołałem, nie odpowiadał mi głos żaden. Byłem opuszczony, zapomniany, ja na którego skinienie zbiegał się dawniej dom cały. Co to znaczyło? pojąć nie mogłem.
 Nareszcie drzwi mego pokoju skrzypnęły lekko, i ukazała się w nich główka Andzi, dziesięcioletniej córki zaufanego kamerdynera ojca mego, którą ja bardzo lubiłem i często darzyłem cukierkami. Widząc że miałem oczy otwarte, dziewczynka wsunęła się do pokoju.
 — Czy pan nie potrzebuje czego? — spytała.