Strona:PL W klatce.djvu/398

oparta na poręczy fotelu, drugą wyciągnęła milcząc ku niemu, jakby dawała znak, aby się do niéj nie zbliżał.
 Przez chwilę, trwała ta niema, pełna boleści scena.
 Cypryan z wyrazem przerażenia i rozpaczy spoglądał na narzeczoną; jéj wyciągnięta ręka, która go usuwała, opadła między fałdy jedwabne, a usta drżały i otwierały się kilka razy, nie wydając żadnego dźwięku.
 W końcu szeptem prawie wyrzekła:
 — Nie zbliżaj się ku mnie, Cypryanie, bo razem ze mną ogarnie cię przekleństwo i zbrodnia!
 — Klotyldo! — zawołał Cypryan i znowu postąpił ku niéj; ale ona cofnęła się jeszcze parę kroków i głośniéj już rzekła:
 — Czy wiész, kto winien śmierci tego człowieka, który skonał wczoraj?
 Cypryan pobladł, lecz milczał.
 — Ja! — rzekła Klotylda podniesionym głosem i wpatrzyła się w niego suchym, błyszczącym wzrokiem.
 — Boże mój! — jęknął Cypryan.
 — Tak — ozwała się znowu Klotylda — jam go zabiła i na moję głowę spada przekleństwo jego matki. Do téj chwili, Cypryanie, jestem jeszcze narzeczoną twoją; winnam ci spowiedź. Posłuchaj!
 Cypryan oparł się o konsolę, patrzył w ziemię i milczał. Klotylda mówiła daléj:
 — Pamiętasz pewno, że w dzień ów, w którym